Vandaag was onze laatste dag in de natuur en stonden er geen sequoia’s maar watervallen op het programma. Het beloofde een mooie dag te worden met een stralend blauwe lucht om 8u ’s morgens al! Aangezien we in een lodge zitten met zéér beperkte faciliteiten, hadden we onze voorzorgen genomen voor een zelfgemaakt ontbijt op ons terras met zicht op de rivier. De blok met onze kamer is gelegen langs de rivier en aangezien er nu grote hoeveelheden sneeuw aan het smelten zijn, staat die op zijn hoogste niveau en raast het water hier met een enorme snelheid en vooral enorm lawaai naar voorbij. Zelfs met de ramen en deur gesloten, lijkt het alsof je onderaan een grote waterval staat. Gelukkig waren we gisteren zo moe dat we er onze slaap niet voor hebben gelaten.
Deze voormiddag zouden we de Mist Trail doen tot bovenop Vernal Fall. De naam zegt het al zelf er zou veel mist of spray van de waterval zijn en dat was zéker niet gelogen. Na zo’n 3 kilometer steil klimmen kregen we de waterval in zicht en ook de spray waar we door moesten om de top te bereiken. Eindelijk konden we deze vakantie onze regenjassen eens aandoen! J
Het was nodig ook, want boven waren we echt doornat, maar het was de nattigheid en kou meer dan waard, want eens we boven waren, konden we genieten van een zalig zonnetje (onze kleren en haren waren heel snel droog) en een geweldig uitzicht!
We trokken nog wat verder om de hoger gelegen Nevada Fall te bekijken, maar besloten om daar niet meer naartoe te trekken, de (droge) terugweg was al zwaar genoeg. We dachten dat die onmiddellijk zou dalen, maar dat was écht wel verkeerd gedacht, het was eerst nog een mijl steil klimmen en klauteren voor we aan de achterkant van de rots geraakten en aan de afdaling konden beginnen. We hadden er wel een heel mooi uitzicht op het punt waar we even ervoor nog zelf hadden gestaan:
Na een uurtje afdalen bereikten we hebt beginpunt en haastten ons naar de auto om onze lunch (2 echt gezonde slaatjes die we vooraf hadden gekocht) te kunnen opeten, tot we een kraampje met hotdogs in de mot kregen. We hadden zo’n honger (en na zo’n zware wandeling hadden we dit wel verdiend), dat we er echt niet aan konden weerstaan! En… het smaakte nog ook!
Voor vanavond hadden we nog het hoogste punt van het park (Glacier Point) voor de zonsondergang en 2 andere uitzichtpunten met telkens een korte wandeling voorzien. Maar eerst even naar het hotel (dat toch 45min rijden was) om ons wat op te frissen en wat te rusten.
Rond 17u vertrokken we opnieuw naar het park, maar intussen was het weer volledig veranderd en lag het park onder dikke grijze wolken. We zijn toch tot Glacier Point gereden en dit was het resultaat:
Kenneth bij aankomst op Glacier Point.
Kenneth exact 1 minuut later.
Het uitzicht tussen de wolken en de mist door:
We hebben niet op de zonsondergang gewacht, dit zou toch zeker niet goed komen. Bovendien hoorden we ook een zwaar onweer dichterbij komen en aangezien we toch nog 1u15 te rijden hadden tot het hotel, zijn we maar snel vertrokken.
De weg van en naar Glacier Point was bij ons vertrek in België nog niet geopend. Hij is nog maar een tiental dagen toegankelijk en we begrijpen waarom (ondertussen was't daarboven nog altijd maar 4°C):
Nu verstaan we ook hoe het kan dat die watervallen zo’n kracht hebben. Blijkbaar zijn ze in jaren zo mooi niet geweest, omdat het lang geleden is dat er nog zo veel sneeuw is gevallen als dit jaar.
Yosemite National Park was écht de moeite, totaal anders dan de vorige Nationale Parken die we hebben gedaan, maar zo mooi en indrukwekkend. Jammer genoeg hebben we geen beren kunnen vinden (ze waren nochtans erg actief, volgens de waarschuwingsborden).
Morgen laten we de natuur achter ons en trekken we richting San Francisco, onze allerlaatste halte op onze USA-trip. Morgen zullen we eerst nog afscheid moeten nemen van onze frigobox (nog een groot dilemma hoe we die gaan dumpen) en laten we onze auto achter op de luchthaven voor we met de taxi of metro naar het centrum en het hotel trekken. To be continued…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten