San Francisco (dag 1)

Vandaag onze eerste volledige dag in San Francisco en die startten we met een lekker ontbijt in Café de la Presse, net naast ons hotel. Nadien begonnen we aan een lange wandeling door de stad. Het was vanmorgen helemaal grijs en nog een beetje fris, maar al heel snel begon de lucht op te klaren en kwam de zon er al even door. Onze eerste halte was Union Square waar we het klassehotel The Westin St. Francis binnengingen en de lift naar de 30^e verdieping namen voor een uitzicht over de stad. Ik wist wel niet dat de liftkoker vanaf de 10 verdieping in glas was en ook aan de buitenkant tegen de muur van het hotel hing.

Het leek dus alsof de lift gewoon loshing en de lucht werd ingetrokken. Ik heb normaal nooit last van liften of hoogtevrees, maar dit wil ik nooit meer opnieuw doen, het gaf een heel vies gevoel (beetje zoals Tower of Terror in Disneyland, maar dan zit je nog, hier moest je rechtstaan en dat voelt echt niet stabiel!). Volgens Kenneth was het uitzicht schitterend, ik heb maar eens heel vluchtig durven kijken en kon niet snel genoeg beneden weer zijn en vaste grond voelen.

Na Union Square wandelden we verder het Financial District in, zeg maar het zakencentrum. Dit is eigenlijk de enige plaats met wolkenkrabbers in San Francisco, de woonwijken zijn allemaal kleinere huizen of appartementsgebouwen. De bekendste wolkenkrabber (omwille van zijn vorm) van SF is de Transamerica Building:

Toen we het Financial District helemaal waren doorgelopen, kwamen we aan het water uit en begon het – ondanks de aanhoudende wind – goed warm te worden en konden we zelfs in t-shirt verder. We namen de tram richting Levi’s Plaza en begonnen aan de klim via trappen naar de Coit Tower. Daar hadden we een mooi zicht over de stad en de baai. Helaas lag de Golden Gate Bridge opnieuw in de wolken en mist en dit zou voor de hele dag zo zijn.

 

Bij het afdalen van Telegraph Hill (de heuvel met bovenaan de Coit Tower) viel ons op dat recht parkeren hier nog niet zo simpel is:

Op weg naar Washington Square passeerden we toevallig Liguria Bakery, een Italiaans bakkerijtje dat enkel en alleen focaccia maakt en daarvoor ook mijlenver gekend is (Kenneth had hierover in verschillende reisgidsen gelezen). De bakkerij wordt nog steeds uitgebaat daar een Italiaanse nonna (of grootmoeder). We bestelden het laatste stuk met pizzasmaak en het laatste met rozemarijn-looksmaak. Alle andere soorten waren volledig uitverkocht (olijven, druiven, thijm,…). Net op dat moment was er een journaliste van een plaatselijke krant aanwezig voor foto’s en een interview voor een artikel over de Liguria Bakery. Ze stelde ons ook wat vragen en nam wat foto’s terwijl we bestelden. Ik heb haar mijn e-mailadres doorgegeven en gevraagd me de link naar het artikel door te sturen. Als we hem ooit krijgen, komt hij wel op de blog! De focaccia’s waren trouwens overheerlijk, heel authentiek. Liguria Bakery is echt een aanrader!

Na Washington Square ging het verder naar Lombard Street, waarschijnlijk wel de bekendste straat van San Francisco. De straat wordt beschouwd als de meest bochtige ter wereld; ze is heel steil en maakt over de lengte van 1 huizenblok 8 scherpe haarspeldbochten. Het was ontzettend moeilijk om er een deftige foto te nemen, niet alleen omdat de straat op zich niet makkelijk te fotograferen is, maar vooral door de massa toeristen die er zich staat te verdringen om een foto te kunnen nemen.

Bovenaan Lombard Street hadden we een schitterend uitzicht op de baai en Alcatraz mét de bekende cable car op de voorgrond. We hebben de cable car nog niet genomen, hopelijk komt dat er morgen of zaterdag nog van!

Na Lombard Street hebben we een buslijn gezocht die min of meer richting Alamo Square reed voor opnieuw een heel bekend beeld van San Francisco, the Painted ladies of Postcard Row. Wij herkennen ze vooral uit de jeugdserie Full House van een 15-tal jaar geleden.

Met de bus maakten we een korte tussenstop in het hotel (even fleece-truien oppikken) om daarna verder te gaan richting Fisherman’s Wharf waar we de boot naar Alcatraz zouden nemen. Het bezoek aan deze gevangenis heeft op ons allebei toch wel een grote indruk gemaakt. We waren stil toen we op de boot richting vasteland stapten. Die gangen met tientallen kleine en kale cellen, de verschillende ruimtes voor gevangen en personeel (eetzaal, ontspanningsruimte, douches, controlekamer, bureau van de directeur,…de verhalen die er worden verteld, de gebeurtenissen die er zich hebben afgespeeld,… het was écht de moeite waard! 

 

Toen we uiteindelijk rond 21u00 opnieuw aan wal stonden, hebben we het echt wel moeilijk gehad om nog iets te eten te vinden. Er wordt hier veel vroeger gegeten dan bij ons (toch zeker in toeristische gebieden). Vanaf 17u kan er worden gedineerd en dat gebeurt dus ook echt. Tussen 18 en 19u zitten de meeste restaurants vol en om 21u zijn de meeste al gesloten of aan het sluiten. Gelukkig vonden we op Pier 39 nog een typische toeristenpizzeria waar we nog terecht konden. En de pizza was al bij al nog wel lekker ook!

Ondertussen was het wel heel koud geworden. We moesten nog een eindje te voet tot de juiste bushalte en waren heel blij dat we in de bushalte konden schuilen tegen die ijskoude wind en dat we nog vrij snel terug waren op onze warme hotelkamer.

Het was een lange en vermoeiende dag, maar we hebben heel veel gezien en van deze dag genoten. San Francisco bevalt ons trouwens enorm! Morgen onze laatste volledige dag in de States: in de voormiddag gaan we fietsen op de Golden Gate Bridge en in de namiddag nog wat wandelen.