Las Vegas

Na een week in rustige canyons en natuurparken stond vandaag de eerste grote stad op het programma: Las Vegas. Na een laatste ontbijt in Zion (breakfast burrito (K), mmm, een soort wrap met daarin ei, kaas, een soort salsa, bonen, etc., vrij stevig) waren we klaar om te vertrekken.

Toen we Nevada binnenreden kregen we onmiddellijk de eerste casino's te zien. Alleen hier is casino-gokken immers legaal in de hele staat, waar dit elders beperkt is tot enkele kleinere gebieden (Atlantic City, New Jersey,...). Enfin, we konden dus al onmiddellijk veel geld uitgeven, maar besloten om toch maar te wachten tot Vegas.

Onderweg stond er nog een korte tussenstop op het programma in Valley of Fire SP, een kleiner park dat vooral bekend staat om de rode rotsen. Een ervan, Elephant Rock, heeft de vorm van... een olifant:

Na een week vol rotsen en parken viel dit park eigenlijk een beetje tegen, we zijn er dan ook snel doorgereden. Het leukste was nog onze pick-nick, waarbij we opnieuw gezelschap kregen van de chipmunks:

Misschien valt het beter mee als je eerst dit park ziet, en pas nadien bv. Monument Valley. Nu wilden we eigenlijk alleen maar zo snel mogelijk naar Sin City!

Een halfuurtje later kwamen dan toch de hotels op de Strip (de boulevard in Las Vegas waarlangs alle bekende hotel-casino's liggen) in zicht, en nog een kwartiertje later reden we de stad binnen. Het rijden werd opeens ook al een stuk spannender, de normale 2 rijstroken gingen over in 3, 4, 5 en op't einde zelfs 6 rijstroken, allemaal bomvol... Na de afrit te hebben genomen zaten we uiterst rechts, waarna de GPS zei: "sla na 300 meter af naar links". Tja, makkelijk gezegd, met 5 rijstroken ertussen! Uiteindelijk lukte dit nog vrij vlot, en toevallig reden we dan ook nog direct de parking (een toren van ongeveer 9 verdiepingen) van ons hotel binnen!

We logeren hier trouwens in het New York New York hotel, een hotel dat helemaal werd gebouwd rond - rarara- het thema New York. De gevel van het hotel is dan ook een perfecte kopie van de skyline van New York, voor het hotel loopt de Brooklyn Bridge, en ook in het casino en de gangen van het hotel lijkt het alsof je in New York rondloopt. Een klein extraatje is de roller coaster die door het hotel loopt.

Alles is ook zo opgebouwd dat je constant door het casino moet: inchecken gebeurt naast de slotmachines (jackpot), om bij de liften te raken moet je tussen de speeltafels door en ook als je naar het zwembad wil kan je eerst nog wat gokken. Bovendien zit er ook extra zuurstof in de lucht in de casino's, waardoor je minder snel moe wordt en dus langer kan gokken (en meer geld kan uitgeven).

Na onze bagage op de kamer te hebben gedropt zijn we onmiddellijk The Strip gaan verkennen, met de hotels Excalibur (in de vorm van een ridderburcht), Luxor (een Egyptische piramide, met een enorme sfinx voor de ingang), Mandalay Bay (exotisch), MGM Grand (in de lobby staat een glazen kooi met leeuwen, hun verzorgers zitten bij in de kooi), Paris Las Vegas (prachtig hotel, de Eifeltoren en de Arc de Triomphe staan voor de deur), Planet Hollywood en vooral The Venetian (een schitterende kopie van het echte Venetië, met kanalen binnen waarop gondels varen, de plafonds die zich aanpassen aan de buitenlucht, het San Marcoplein,...). Foto's hiervan volgen nog, net als van Caesar's Palace, Bellagio en Wynn and Encore, die we nog moeten bezoeken.

Naast de hotels liggen er uiteraard ook nog talloze winkels langs de boulevard, waaronder Gucci, Prada en ook de Coca-Colashop (allerlei gadgets) en de M&M Store, waar we even geposeerd hebben:

In elk geval, The Strip was veel langer dan we dachten, en ook door de hitte (toch ongeveer 35° vandaag, we zitten in de woestijn) waren we echt uitgeput rond 19u. Snel even een douche genomen, Italiaans gegeten bij Il Fornaio en nadien toch even een gokje gewaagd! Na even zoeken hebben we toch de goedkoopste machines gevonden (bij de eerste die we probeerden was er na 3 drukken op de knop al 5 dollar doorgevlogen, daar zou't iets te snel gaan!), waar we telkens voor penny's konden spelen. De winsten zijn dan natuurlijk ook veel kleiner, maar kom, we hebben ons een tijdje kunnen bezighouden zonder al te veel te verliezen (voorlopig staan we op - 8 dollar, dus echt wel héééél beperkt).

Nu is't ongeveer middernacht, maar alles en iedereen (behalve wij dan) is hier nog springlevend: enorm veel licht, voortdurend helicopters die overvliegen, honderden auto's en overal feestjes en gokkers, echt een stad die nooit slaapt! Tot morgen!

Zion NP

Vandaag onze 2^e dag in Zion en er stond een grote wandeling op het programma. Alleen hebben we toch wel wat getwijfeld over dewelke zouden doen: Angels landing (de klassieker, maar aan het eind vrij spectaculair en gevaarlijk) of Observation Point (de zwaarste en de langste). We hebben ze gisteravond allebei opgezocht op Youtube en het was al snel duidelijk dat het NIET Angels landing zou worden. We zagen het niet zitten om honderden meters boven de grond via stalen kettingen tegen de rotswand en op de rand van de afgrond naar boven te klimmen (er staat nog te veel moois op het programma de volgende dagen! J). We kozen dus voor de wandeling naar Observation Point waarbij je 6,5 km voortdurend steil omhoog klimt naar het viewpoint en dan langs dezelfde weg naar beneden terugkomt, in totaal 13km.

Rond half 10 kwamen we met de shuttlebus aan het startpunt aan en konden we vertrekken. Het begin van de wandeling was erg steil, maar ging eigenlijk wel vlot: we hielden ons eigen tempo aan, liepen steeds in de schaduw en staken regelmatig andere wandelaars voorbij. Het eindpunt was in het begin echter steeds in beeld en dat gaf ons niet echt moed:



Het begin van de wandeling, van bovenaf gezien.

 

De wandeling was wel wondermooi, langs steile kliffen, die nu eens roestrood waren, dan weer zwavelgeel en in het midden moesten we ook door de Echo Canyon:

Na deze canyon kwamen we aan de andere kant van de rots uit en begon de klim in de volle zon, dat ging toch wel minder vlot en we hadden regelmatig een pauze nodig om even op adem te komen en water te drinken.

Het vervolg van de route, je kan het pad in de rots zien lopen.

De hele klim lang werden we aangemoedigd door de schattige chipmunks:

Na exact 2 uur (we hadden vooraf 3 uur geschat) wandelen bereikten we eindelijk de top en het Observation Point en de beloning was enorm, wat een uitzicht over Zion Canyon! Dit was al het zweten, zuchten en puffen écht wel waard. Geniet zelf maar mee:

En voor diegenen die niet geloven dat we er écht zijn geweest, het bewijs:

Op de top hebben we wat gerust, veel water gedronken (geen goed idee, want de afdaling met een volle blaas is écht geen aanrader!) en koeken gegeten om weer extra energie op te doen zodat we klaar waren voor de volgende 4 mijl naar beneden. Tijdens de terugweg beseften we pas echt hoe steil de helling wel was, onze knieën en enkels deden al snel pijn van het voortdurende remmen. Hoewel we dachten dat afdalen een heel pak sneller zou gaan, hebben we er uiteindelijk toch nog 1u45 over gedaan om weer aan de bushalte te raken.

Achteraf gezien zijn we toch heel blij dat we deze wandeling hebben gekozen, ze was heel zwaar, maar zo plezant en door zo’n fantastisch landschap. En… we hebben onszelf toch ook wel overtroffen, de wandeling staat aangegeven als enorm zwaar en we waren er zelf niet zeker van of we de top wel zouden halen, maar WE DID IT!

Na de wandeling hadden we nood aan een stevige lunch en in de namiddag hebben we ons gewoon aan het zwembad gelegd wat gelezen en gezwommen en genoten van het zonnetje.

  Zion staat niet echt bekend voor onvergetelijke zonsopgang, dus zijn we er ook niet voor opgestaan. De zonsondergang zou echter wel de moeite zijn en daarom zijn we vanavond nog even teruggekeerd naar het park om die te bewonderen. Conclusie: we hebben er de voorbije week al mooiere gezien! J

Nu nog snel wat aftersun smeren, want onze huid heeft het vandaag ondanks de zonnecrème toch wel te verduren gehad en dan ons bed in, we zijn allebei bekaf en morgen hebben we een lange rit voor de boeg. Dan verlaten we de staat Utah (we zijn vertrokken in Arizona en sinds Moab zitten we in Utah) en rijden we de staat Nevada binnen. Las Vegas, here we come!

Bryce Canyon - Zion NP

Een Nationaal Park, schitterende uitzichtpunten en een fototoestel… inderdaad, er stond weer een zonsopgang op het programma! Om 5u opgestaan, om 5u35 stonden we op Sunrise Point (donker, ijskoude wind waardoor het zand alle kanten opstuift, is er een betere manier om de dag te beginnen?). Gelukkig heeft Sarah haar plaatsje op de eerste rij kunnen verdedigen tegenover de hordes Japanse toeristen (er kroop er bijna een tussen onze benen… ; en uiteindelijk nemen ze een groepsfoto tegen de zon in, waarna ze dolgelukkig terugkeren naar hun hotel en de echte zonsopgang missen!), met volgend resultaat:

Uiteindelijk was het toch echt wel de moeite om op te staan, de zonsopgang was prachtig! Aangezien het van Bryce Canyon maar anderhalf uur rijden was naar Zion NP kropen we nog een uurtje in ons bed.  Na een ontbijt op de kamer en het schrijven van een vernietigende review over het hotel (“we care about your feedback”: wel, de douche werkte helemaal niet, het eten was écht slecht en we konden onze buurman zonder enige moeite horen snurken) was het weer helemaal omgeslagen: het was nog amper 45°F (ongeveer 7°C), nog altijd harde wind en donkere onweerswolken. Op weg naar Zion kwamen we dan ook nog langs overstroomde weiden en wegen. Bij het binnenrijden van het park was het gelukkig opnieuw iets warmer en kregen we de zon te zien. Net op tijd, want er stond een nieuwe wandeling op het programma: de Canyon Overlook, een korte tocht naar een mooi uitzichtpunt:

Toen we nadien op de parking aan het visitor center toekwamen werd het al duidelijk dat het enorm druk was in het park, omwille van het verlengd weekend. Alle plaatsen waren bezet, tientallen auto’s reden nog rond op zoek naar een plek. Voordeel was wel dat Sarah zich volledig op haar nieuwe obsessie – de nummerplaten – kon storten. Ik moet haar tegenwoordig op elke parking vooraan afzetten, traag een paar rondjes rijden en haar dan, enkele nummerplaten rijker (inclusief die van een Belgische pick-up uit Indiana, bedankt!), terug oppikken (mét resultaat, nog slechts 15 staten te gaan!)…

Toen we eindelijk een plaatsje hadden gevonden konden we de verplichte shuttle nemen die naar het park gaat om aan onze volgende wandeling te beginnen. We hadden gekozen voor de Emerald Pools Trail, een van de mooiere wandelingen in Zion. Jammer genoeg hadden alle Amerikanen hetzelfde idee, waardoor we in één lange sliert traag naar omhoog liepen, geweldig! Op de terugweg hebben we dan maar een afslag (iets moeilijker, en dan haakt 3/4^e al af) genomen, met nog een paar mooie uitzichten op de canyon:

Vanavond nog even in het zwembad en de jacuzzi gedoken (deze keer wel een mooi hotel), terwijl de kolibries rond onze hoofden fladderden:

Morgen nog een dag in Zion, met de wandeling naar Observation Point op het programma. Tot morgen!

Bryce Canyon NP

Vandaag stond een nieuw National Park op het programma: Bryce Canyon. Om deze te bereiken moesten we eerst via één van de mooiste wegen (terecht!) een gebergte over en daar lag er zelfs nog redelijk wat sneeuw:

Al snel veranderde de donkerbruine kleur van de rotsen in oranje. We stopten onderweg in de Kiva Koffeehouse (een aanrader volgens Trotter en we zijn akkoord) en arriveerden rond 13u in Bryce Canyon. Het was er superdruk (Memorial Day weekend). Aan het eerste viewpoint was geen parkeerplaats te vinden en er cirkelden al enkele auto’s rond. We zijn dan maar teruggekeerd naar de ingang en hebben daar de shuttlebus genomen, veel gemakkelijker!

Bryce Canyon is FAN-TAS-TISCH, voor mij (S) is dit echt al het mooiste dat we deze vakantie hebben gezien. Die grillige vormen in die mooie okerkleur, met de donkergroene naaldbomen ertussen en dat tegen een stralende hemel, écht supermooi! Een paar dagen voor ons vertrek naar de VS sneeuwde en vroor het hier nog volgens de weersvoorspellingen (overmorgennacht wordt er opnieuw sneeuw voorspeld), maar vandaag hadden we rond de 30°, een stralende zon, geen wolkje aan de lucht en een zuchtje wind: gewoonweg zalig!!!

We hebben een leuke wandeling gemaakt tot beneden in de canyon van Sunrise viewpoint naar Sunset viewpoint (5km). Ik geraakte gewoon niet uitgekeken op deze canyon, elke 10m verandert het landschap. Het fototoestel heeft dus serieus mogen werken vandaag! J

Het hotel valt veel minder mee. Erg onvriendelijk, ouderwetse kamers en een restaurant met enkel fastfood! L We hebben al brood, kaas en wat fruit ingeslagen voor morgenvroeg, we maken ons ontbijt wel zelf!

Vanavond zijn we naar de zonsondergang geweest, maar dat stelde ondanks de perfecte zon niet veel voor. Morgen, om 6u10 is het zonsopgang en die mogen we absoluut niet missen, dat moet schitterend zijn! Met de drukte hier betekent dat om 5u30 ter plaatse in het park (en ons hotel ligt net buiten het park!).

We hebben sinds gisteren trouwens nog een nieuwe bezigheid: van elke Amerikaanse staat een nummerplaat fotograferen. Dit is alvast de onze:

Ondertussen hebben we al 24 verschillende staten verzameld (dom van ons om er zo laat mee te beginnen, we hebben er zo veel verschillende gezien!). Het grappige is dat we het fotograferen van de nummerplaten in het begin in het geniep deden. Tot ik daarstraks tijdens het wachten op de shuttlebus de ronde van de parking deed en ik ineens achtervolgd werd door Franse toeristen die hetzelfde deden. Ook vanavond bij de zonsondergang was het van dat; een hele bende Italianen die net als ik de “speciallekes” (dus niet Utah, California, Arizona en Colorado die je overal ziet) aan het zoeken waren. Blijkbaar zijn we dus niet de enigen… De moeilijkste leek ons Alaska, maar die hebben we al bemachtigd. Hawaï wordt natuurlijk ook geen makkelijke… En Indiana hebben we voorlopig ook nog niet, misschien roepen we daarvoor wel de hulp in van een local;)

Morgen naar Zion National Park. We hebben hier vanmiddag een jong koppel uit Vilvoorde gesproken die net van daar kwamen en die vonden dit park schitterend. Het wordt de volgende dagen trouwens erg warm in Zion en daarna zeker in Las Vegas. Dat belooft…

Arches NP - Capitol Reef NP

Vandaag vertrokken we uit Moab, richting Capitol Reef. Aangezien we gisteren na onze lange wandeling even een rustpauze hadden ingelast, zijn we vanmorgen nog teruggekeerd naar Arches NP, om daar nog de bekende Windows te kunnen zien:

Na een korte trail die rond deze bogen liep en na een tankbeurt (al de 3^de keer, ofwel verbruiken die auto’s hier veel meer, ofwel hebben ze een vrij kleine tank, gelukkig is de benzine nogal goedkoop (70 eurocent/liter) kunnen we verder. We zijn nog maar net vertrokken of we zien opnieuw politie die snelheidscontroles uitvoert (we zullen er vandaag nog 3 zien), echt overal moet je oppassen. Maar doordat iedereen zich perfect aan alle regels houdt is het wel makkelijk en relax rijden. Ook op kruispunten is er een perfect systeem, wie eerst toekomt mag ook eerst vertrekken, en iedereen houdt zich daar ook aan. In België zou er onmiddellijk discussie ontstaan over wie nu als eerste toekwam…

Op weg naar Capitol Reef stoppen we eerst nog even in Dead Horse Point State Park, een schitterend ravijn van 600m diep. Hier werd ook de slotscène van Thelma en Louise gefilmd (ze reden in het ravijn; sorry voor diegenen die de film nog niet hebben gezienJ) .

Na Dead Horse Point en na een stop bij Subway (yep, chicken teryaki) kwamen we aan bij Little Wild Horse Canyon, een erg smalle slotcanyon waardoor je een wandeling van een aantal mijl kan maken. Hoewel  het vandaag (en ook de afgelopen dagen) warm en droog was (zo’n 30 graden), stond op het einde van de canyon toch nog wat ijskoud water, waardoor het nog iets lastiger werd om de canyon door te komen. Uiteindelijk zijn we iets voor het einde van de canyon teruggekeerd, toen we een familie uit Salt Lake City zagen terugkomen die tot boven hun middel in het water hadden gestaan…

Het is hier trouwens een verlengd weekend (Memorial Day) en dat is eraan te merken: de Amerikanen hebben hun gigantische mobilhomes uit de garage gehaald, hangen er hun auto achteraan (inderdaad, de caravan trekt hier de auto!) en zoeken een mooi plaatsje uit waar ze met de hele familie zullen BBQ’en en kamperen. In tegenstelling tot de vorige dagen komen we nu niet enkel meer toeristen tegen in de Nationale Parken, maar ook voltallige Amerikaanse families die er in hun eigen streek op uittrekken.

Een laatste stop was Goblin Valley SP, een vallei die vol staat met rotsen in de vorm van paddestoelen, ’t lijkt wel een smurfendorp, heel tof om door te lopen.

Uiteindelijk kwamen we dan toch vrij laat (rond 19u30) aan in Capitol Reef, opnieuw een National Park. Het deed deugd om na al die dorre en rode landschappen nog eens frisgroene bomen en planten te zien én een rivier waar water in stond! In het midden van het park werd door Mormoonse kolonisten lang geleden een grote boomgaard aangelegd en er staat ook nog een piepklein mormonenschooltje (het dient als bezienswaardigheid, er wordt geen les meer gegeven). Het lijkt hier wel Bokrijk!

We kwamen in ons hotel aan samen met de Californian Mongols (een motorbende, typ maar eens in op Google, brave jongens; hopelijk zijn ze stil vannacht zodat we ons niet hoeven kwaad te maken…J); na een douche en een overheerlijk diner in een typisch country-restaurant aan de overkant (steak en ribbetjes en uitzicht op de grappige colibri’s) kruipen we nu ons bed in na een lange en toch wel vermoeiende dag. Morgen verder naar Bryce Canyon!

Arches NP

Toen we vanmorgen opstonden was Kenneth een beetje in paniek omdat het weer volledig klopte met wat er was voorspeld: WINDY, heel windy zelfs, en ook bewolkt! In de voormiddag stond een redelijk zware wandeling van 11,5km in Arches op het programma en als er nu iets is waar Kenneth absoluut niet tegen kan, dan is het wel (rondvliegend) zand. Dat beloofde dus! J

Toen we rond 10u aan onze wandeling (Devil’s Garden) begonnen, waren de wolken zo goed als verdwenen, maar de wind was er nog steeds. En inderdaad, het zand vloog op sommige tochtgaten echt naar alle kanten, heel gezellig, wat een gezucht en een geklaag! J Maar de wandeling op zich was wel fantastisch. Ik ben helemaal niet zo zot van wandelen, maar dit was echt super: door smalle kloven, op plateaus, over steile rotswanden, klauteren op rotsblokken,… we hebben het allemaal gehad en dat in een schitterend landschap en regelmatig vergezeld van schattige squirrels of “knabbels en babbels”. Uiteindelijk waren we eigenlijk wel blij dat er wind was, want vaak klommen we door het mulle zand bij een 30° en dan was die wind echt wel welkom.

De wandeling liep uiteraard langs een aantal “arches” en de allermooiste waren Landscape Arch en Double-O-Arch:

Na 4u wandelen en klimmen waren we terug aan de auto en stonden er nog een paar korte stops met korte wandelingen op het programma, maar die hebben we gelaten voor wat ze waren. We zijn teruggekeerd naar Moab, een stadje dat zo uit een cowboyfilm lijkt te zijn geplukt, en hebben lekker geluncht: Griekse wraps (S) en Mexicaanse hamburger (K). Daarna hebben we ons naar het hotel gehaast om ons te kunnen afspoelen, we waren echt helemaal bedekt met een laag stof.

Nadien hebben we nog wat rondgelopen in het stadje hier en vanavond zijn we Italiaans gaan eten in het restaurant van de achterachterachterneef van de kokkin van de allereerste Italiaanse koning! (dat beweren ze er toch!) We waren er ook niet de enige Belgen vanavond, we hoorden ineens plat Antwerps praten aan het tafeltje naast ons. Mensen van Aartselaar die al 20 jaar op vakantie komen in Amerika en dan vooral in het zuiden. Ze wilden ons zo graag enkele tips geven voor de rest van de reis, maar telkens moesten we zeggen dat dat op het programma stond of dat we het al hadden gedaan, op de duur zelfs een beetje gênant! J Het is alleszins het bewijs dat mijn ventje onze reis echt tot in de puntjes heeft voorbereid.

Het is straf; we zitten hier nu net een week en het is alsof we hier al 3 weken rondrijden. We zien zo veel dingen, krijgen zo veel nieuwe indrukken,… Het is vermoeiend en het tempo ligt hoog, maar we genieten er echt volop van! Morgen rijden we verder richting Capitol Reef (Torrey). Slaapwel!

Monument Valley - Moab (Arches National Park)

Ook in Monument Valley is de zonsopgang een van de mooiste momenten van de dag, dus opnieuw: vroeg opstaan. Het grote voordeel hier is dat we in het park zelf logeren, en we dus alles vanop ons terras (of zelfs vanuit ons bed, ik (K) had niet zoveel zin om op te staan) kunnen volgen, met op de achtergrond het gekwetter van tientallen Japanse toeristen. Toch een paar mooie foto’s kunnen maken.

Na een lekker ontbijt (pannenkoeken (K) of veel vers fruit (S)!) vertrokken we richting Moab, 150 mijl naar het noorden. Eerste stop: milemarker 13, vanwaar je een bekend uitzicht hebt op Monument Valley:

Daarna reden we via Goosenecks SP (de San Juan rivier maakt hier een aantal bochten, die lijken op de hals van een gans) naar de Moki Dugway, een steile grindweg die zich op een mesa naar boven slingert via vele haarspeldbochten. Tof om te rijden (zeker met zo’n “automatic”), en ook schitterende uitzichten op de Valley of the Gods, een iets kleinere versie van Monument Valley waar we nadien ook doorreden.

Na deze stofwegen was het tijd voor de lunch, bij Sarah’s nieuwe favoriete keten, Subway (in afwachting van Starbucks die we pas in Vegas zullen tegenkomen), waar telkens een hele procedure moet doorlopen worden: eerst kies je het type van brood (9-granen, volkoren, wit, grijs met een honingsmaakje,…), dan het beleg (haar keuze: sweet onion chicken teryaki), dan de kaas die je hierover wil strooien (cheddar, mozarella, mosterdkaas, …). Dan komen de groenten aan de beurt (gelukkig stonden er deze keer foto’s bij met de Engelse termen, de eerste keer wisten we niet meer wat een augurk was in’t Engels), de dressing (keuze uit een tiental soorten) en de kruiden, waarna je een megasandwich krijgt! Ter compensatie nemen we dan wel maar een flesje water erbij i.p.v. een grote cola.;-)

Uiteindelijk kwamen we rond 15u in Moab aan waar zich Arches National Park bevindt, een park met honderden arches of rotsbogen. Morgen maken we een lange wandeling in dit park, vandaag zijn we al bij enkele viewpoints gestopt zoals Balanced Rock, een rots van 3 miljoen kilo die op een smalle piek rust.

Een van de mooiste bogen is de Delicate Arch, die helemaal alleen boven op een plateau staat en enkel te bereiken is na een steile klim van ongeveer 1u. Dit is dé plek om de zon te zien ondergaan en we zijn er vanavond dan ook naartoe getrokken. We waren duidelijk niet de enigen met dat idee; toen we boven aankwamen zaten er al een honderdtal mensen te wachten op de zonsondergang. Door de lichte wolken was deze niet perfect, maar toch wel heel indrukwekkend en bovendien hebben we er een mooie avondwandeling op zitten.

Morgen trekken we opnieuw naar Arches voor andere rotsbogen en wandelingen. Er staat geen zonsopgang op het programma, dus eerst uitslapen!!! J

Antelope Canyon en Monument Valley

Vandaag stond opnieuw een dag vol natuurfenomenen te wachten. We hebben eerst “uitgeslapen” en waren slechts om 6u00 wakker! (dat bioritme is toch iets raar) J We stonden dan ook als eersten te wachten aan Antelope Canyon en konden met de eerste groep de canyon in. Deze canyon is echt een aanrader: ze is van bovenaf niet te zien en je gaat er in met trapladdertjes via een heel smalle spleet in de grond. Zo vroeg in de ochtend was de lichtinval uitstekend en waren de okerschakeringen in de canyon prachtig. Onze gids was een coole Navajo-indiaan die de perfecte plekjes wist voor de perfecte foto. Regelmatig trok hij ook het fototoestel uit onze handen om zelf de foto te nemen.  Door het vroege uur waren we slechts met 8 in onze groep, waardoor we rustig de tijd en plaats hadden om alles te bekijken. We hebben er een uur over gedaan om de canyon door te lopen via soms héél  smalle en steile spelonkjes.

Na Antelope Canyon zijn we doorgereden richting Kayenta om waarschijnlijk één van de bekendste toeristische trekpleisters van de VS te bezoeken: Monument Valley. Deze “mesa’s” (een rots die breder is dan hij hoog is) en “buttes” (rotsen die hoger zijn dan ze breed zijn) waren het decor voor vele films (Back to the Future, Cliffhanger, Wild Wild West,…) en reclamespots (Marlboro!). We hadden een tour gereserveerd, waardoor we samen met een Navajo-gids en een 80-jarig koppel uit Virginia (voor degenen die The Soprano’s kennen: het was de moeder van Tony, identiek, zelfs de stem!) in een jeep door de vallei reden. Tijdens de tour, die ong. 3u geduurd heeft, heeft de vrouw wel honderden vragen gesteld (bij Mitchell Butte, een van de rotsen, heeft ze een heel verhaal verteld over haar tante, die toevallig ook Mitchell heet…). Gelukkig bood het landschap een beetje afleiding:

Uiteindelijk waren we net op tijd terug om nog iets te eten en de zonsondergang te kunnen zien, die hier ook de moeite is:

Morgen pikken we de zonsopgang nog mee (voorzien na 6 uur, dus uitslapen!!) en daarna vertrekken we richting Moab!

The Wave

Vanmorgen waren we dus weer vroeg wakker. Het is duidelijk dat ons bioritme nog eerder Belgisch is dan Amerikaans. Rond 7u zijn we vertrokken richting het ranger station waar de laatste richtlijnen worden gegeven voor de wandeling naar The Wave. Het is erg bewolkt en er hangt regen in de lucht wat me (S) niet echt geruststelt. Als ik dan de instructies lees voor de wandeling begin ik al helemaal te twijfelen: 4l water per persoon meenemen, ervaren wandelaars zijn, EHBO-kit meehebben,… De rangers bevestigen ons dat er regen op komst is wat vooral problemen zou geven voor de zandweg naar de parking (die moet namelijk door een droge rivierbedding, en bij regen betekent dit toch wel even wachten voor al het water is afgevoerd en veel modder), maar ze raden ons aan het er toch op te wagen. Als we verder rijden richting trailhead (ik met een heel klein hartje) klaart het gelukkig meer en meer op.

Na onze naam in een register te hebben opgeschreven, samen met een telefoonnummer van iemand die ze kunnen verwittigen indien we ‘s avonds nog niet terug zouden zijn, kunnen we vertrekken voor een soort fotozoektocht. De wandeling naar The Wave staat immers nergens aangeduid (men wil die zo geheim mogelijk houden) en via de post hebben we enkele maanden geleden een blad gekregen met daarop 7 foto’s die als herkenningspunt moeten dienen en een héél beknopte routebeschijving. Het landschap waar we doorheen liepen was prachtig; al die rode rotsen, het rode zand, de cactussen en bloemen die we tegenkwamen,… Op sommige momenten was het even zwaar door een steile klim, maar al bij al viel de moeilijkheidsgraad wel mee. We hadden natuurlijk het geluk dat het de voorbije dagen veel minder warm is dan normaal (zo’n 27 graden), dat er af en toe een verkoelend windje was en ook dat er wolken waren dus af en toe een beetje schaduw (da’s ook de enige schaduw tijdens heel de wandeling! J).

Om jullie een idee te geven van de route: de twee bultjes op de foto was een richtpunt, kies maar hoe je er geraakt...

En daar is de ingang van The Wave:

De wandeling van ongeveer 1u30 loonde écht de moeite, The Wave was fantastisch: verborgen achter een smalle spelonk tussen de okergele rotsen (hoe vinden ze dit toch?) ligt een soort kloofje dat helemaal is uitgehouwen door de wind en het zand. We hebben ons tussen een aantal fotografen gezet die toch iets professioneler waren dan ons (zij hadden hele trolleys vol statieven en lenzen mee naar ginder gesleurd, en die er in de blakende zon nog een uur zouden wachten voor de perfecte foto van de zon mét wolk op de achtergrond!?) en dit is het resultaat:

Na ongeveer een dik half uur hebben we ons klaargemaakt voor de terugweg en die was toch wel moeilijker te vinden via de foto’s dan de heenweg (hoewel het dezelfde was als de heenweg). Uiteindelijk zijn we zonder al te veel discussies over de juiste weg (“ik zou langs die rots gaan”, “ik zou nog wat verdergaan”) terug aan de auto geraakt en hadden we er een erg mooie wandeling van ongeveer 10km in het totaal opzitten.

Op de terugweg zijn we nog gestopt bij Lake Powell, aan Lone Rock en aan Glen Canyon Dam en dan snel naar het hotel voor een deugddoende namiddag RUST. We hebben wat van het zwembad en de jacuzzi (op de parking van ons hotel) genoten en zijn helemaal uitgerust voor de trip van morgen richting Monument Valley, misschien wel de bekendste beelden van het zuidwesten.
We vermoeden dat we morgen geen internet hebben, dus waarschijnlijk tot in Moab!

Groetjes,
Sarah en Kenneth